Over dit artikel
The night is darkening round me,
The wild winds coldly blow;
But a tyrant spell has bound me
And I cannot, cannot go.
The giant trees are bending
Their bare boughs weighed with snow.
And the storm is fast descending,
And yet I cannot go.
Clouds beyond clouds above me,
Wastes beyond wastes below;
But nothing drear can move me;
I will not, cannot go.
Samenvatting
Thema's
Onverschilligheid van de natuur: Het gedicht verkent ook het thema van de onverschilligheid van de natuur voor menselijk lijden. De “reusachtige bomen” die buigen onder het gewicht van de sneeuw en de “wolken voorbij de wolken” creëren een gevoel van een onverschillige, meedogenloze natuurlijke wereld. De benarde situatie van de spreker is onbeduidend tegenover het uitgestrekte, onverschillige landschap. Dit thema wordt versterkt door de beelden van de storm die snel neerdaalt, wat suggereert dat de natuur haar gang zal blijven gaan ongeacht het lijden van de spreker.
Isolatie: Het thema isolatie is ook prominent aanwezig in “Spellbound”. De spreker is alleen in een desolaat landschap, afgesneden van elke potentiële bron van hulp of troost. De beelden van de donker wordende lucht en de wilde wind creëren een gevoel van isolatie en eenzaamheid, omdat de spreker de storm alleen trotseert. Dit isolement is zowel fysiek als emotioneel, want de spreker is niet alleen gevangen door de betovering, maar ook door zijn eigen wanhoop.
Literaire elementen
Beeldspraak: Brontë gebruikt levendige beelden om de beklemmende sfeer van het gedicht over te brengen. De “donker wordende” nacht en de “wilde winden” roepen een gevoel van naderend onheil op, terwijl de “kale takken vol sneeuw” en de “storm die snel neerdaalt” het gevoel van beknelling en isolatie versterken. De beelden van de storm en het desolate landschap weerspiegelen de innerlijke onrust van de spreker en creëren een krachtig gevoel van voorbode.
